فریور عبدا..زاده لاهیجی؛ حمیدرضا اصلانی؛ امیر بیسادی؛ سید مهدی حسینی خامنه؛ الهام رحیمیان؛ علی فتوحی ملکی؛ سید روح ا... موسوی؛ فرشاد صفدری
چکیده
پیشزمینه: برخی محققین استفاده از اولتراسوند را در تشخیص سندرم تونل کارپ پیشنهاد کردهاند اما توانایی آن در تعیین شدت بیماری روشن نیست. در این مطالعه توانایی اولتراسوند در تعیین شدت سندروم تونل کارپ با استفاده از اندازهگیری سطح مقطع عصب مدین در مقایسه با سرعت انتقال عصب (Nerve Condiation Study) بررسی شد.مواد و روشها: در این مطالعه آیندهنگر، ...
بیشتر
پیشزمینه: برخی محققین استفاده از اولتراسوند را در تشخیص سندرم تونل کارپ پیشنهاد کردهاند اما توانایی آن در تعیین شدت بیماری روشن نیست. در این مطالعه توانایی اولتراسوند در تعیین شدت سندروم تونل کارپ با استفاده از اندازهگیری سطح مقطع عصب مدین در مقایسه با سرعت انتقال عصب (Nerve Condiation Study) بررسی شد.مواد و روشها: در این مطالعه آیندهنگر، ۱۸۱ مچ متعلق به ۹۴ بیمار مشکوک به سندرم تونل کارپ در یک مرکز آموزشی تهران بررسی گردید. سطح مقطع عصب مدین با اولتراسوند اندازهگیری و شدت بیماری براساس معیار ارائه شده توسط «اِلمیدانی» و همکاران تعیین گردید. سپس بیماران براساس سرعت انتقال عصب در یکی از چهار گروه نرمال یا سندرم تونل کارپ خفیف، متوسط یا شدید قرار گرفتند. در نهایت میانگین سطح مقطع عصب بین گروهها مقایسه شد و ضریب توافق کاپا بین دو روش برای تعیین شدت بیماری محاسبه گردید.یافتهها: با افزایش شدت بیماری، میانگین سطح مقطع عصب بهطور معناداری افزایش یافت (۰.۰۰۰۱>p < /em>). تعیین شدت بیماری براساس اولتراسوند در ۵۶.۹% از مچها شامل ۸۸.۸% نرمال، ۷۰.۷% سندرم تونل کارپ شدید، با سرعت انتقال عصب مطابقت داشت. ضریب توافق کاپا بین دو روش اولتراسوند و EMG/NCV برابر ۰.۴۳۶تعیین گردید (۰.۰۰۱>p < /em>).نتیجهگیری: تشخیص وجود سندرم تونل کارپ شدید یا عدم وجود آن با سونوگرافی، میتواند در تصمیمگیری برای انجام جراحی یا جراحی نکردن بسیار کمککننده باشد. البته در این مورد توجه به علایم بالینی بیمار و تفسیر یافتههای سونوگرافی براساس آنها بسیار حائز اهمیت است.
حمیدرضا اصلانی؛ امین کریمی؛ زهره زعفرانی
چکیده
پیشزمینه: در درمان پارگیهای وسیع و غیرقابل ترمیم روتاتورکاف، دبریدمان فضای زیر آکرومیون و تراشیدن توبروزیته، روش درمانی جدیدی است که با آرتروسکوپی نیز قابل انجام است. در این مطالعه، نتایج کوتاهمدت این درمان در تعدادی بیمار بررسی گردید. مواد و روشها: در یک مطالعه آیندهنگر، طی مدت 2 سال، ۸ بیمار با پارگی وسیع و غیرقابل ترمیم ...
بیشتر
پیشزمینه: در درمان پارگیهای وسیع و غیرقابل ترمیم روتاتورکاف، دبریدمان فضای زیر آکرومیون و تراشیدن توبروزیته، روش درمانی جدیدی است که با آرتروسکوپی نیز قابل انجام است. در این مطالعه، نتایج کوتاهمدت این درمان در تعدادی بیمار بررسی گردید. مواد و روشها: در یک مطالعه آیندهنگر، طی مدت 2 سال، ۸ بیمار با پارگی وسیع و غیرقابل ترمیم روتاتورکاف با میانگین سنی ۶۵سال (۷۵-۶۲سال) تحت عمل جراحی تنوتومی سردراز بایسپس، دبریدمان بقایای روتاتورکاف و توبروپلاستی بدون بریدن یا خارج کردن رباط کوراکواکرومیال قرار گرفتند. علایم بیماران با «مقیاس تغییریافته درجهبندی شانه دانشگاه کالیفرنیا ـ لوسآنجلس» ((Modified-University of California at Los Angeles Shoulder rating scale-UCLA، قبل و بعد از عمل جراحی، ارزیابی گردید. یافتهها: در پیگیری ۱۲ماهه (۱۸-۶ ماه)، نمره «مقیاس تغییریافته شانه دانشگاه کالیفرنیا ـ لوسآنجلس» از ۲/۹ به ۵/۲۷ افزایش یافت. هفت بیمار بهبود درد و دامنه حرکتی نزدیک به نرمال، و ۶بیمار عملکرد نزدیک به نرمال را بهدست آوردند. هر چند فاصله آکرومیوهمورال از 5 میلیمتر به 4 میلیمتر کاهش یافت و افزایش مختصر در تغییرات دژنراتیو پدید آمد، اما ارتباطی با نتایج بالینی این مطالعه نداشت. نتیجهگیری: این عمل در پارگیهای وسیع و غیرقابل ترمیم روتاتورکاف، به ویژه در افراد مسن، توصیه میگردد.
حمیدرضا اصلانی؛ خلیل علیزاده؛ امین کریمی؛ محمد حسین کریمی؛ زهره زعفرانی
چکیده
پیشزمینه: سندروم تونل کارپ از شایعترین نوروپاتیهای فشاری اندام بالایی است که در صورت عدم پاسخ به درمانهای محافظهکارانه، نیازمند عمل آزادسازی کانال میباشد. در این مطالعه نتایج درمان سه روش جراحی باز، آزادسازی آندوسکوپیک و برش کوچک کف دستی مقایسه شدند.مواد و روشها: در فاصله زمانی یکسال، ۵۳ بیمار (۵ مرد و ۴۸ زن) که کاندید ...
بیشتر
پیشزمینه: سندروم تونل کارپ از شایعترین نوروپاتیهای فشاری اندام بالایی است که در صورت عدم پاسخ به درمانهای محافظهکارانه، نیازمند عمل آزادسازی کانال میباشد. در این مطالعه نتایج درمان سه روش جراحی باز، آزادسازی آندوسکوپیک و برش کوچک کف دستی مقایسه شدند.مواد و روشها: در فاصله زمانی یکسال، ۵۳ بیمار (۵ مرد و ۴۸ زن) که کاندید جراحی آزادسازی تونل کارپ بودند، در سه گروه درمان جراحی باز، آندوسکوپیک و جراحی با برش کوچک قرار گرفتند و عمل جراحی شدند. سپس یک هفته، چهار هفته و چهار ماه پس از عمل از نظر علایم، رضایتمندی، قدرت گرفتن جسم بین دو انگشت و بازگشت به کار ارزیابی شدند.یافتهها: رضایتمندی در گروه آرتروسکوپی و برش کوچک کف دستی بیشتر و در ماه چهارم میزان رضایتمندی در هرسه روش مساوی بود. در طول 4 ماه بیشترین آمار بهبودی مربوط به درد شبانه و بیحسی و کمترین آمار مربوط به ضعف بود. در روش جراحی باز زمان قبل از بازگشت به کار طولانیتر، و دردناک بودن محل جراحی نسبت به دو گروه دیگر بیشتر بود. بین شدت درگیری در نوار عصبی با شدت علایم بالینی و با میزان بهبود علایم تفاوت معنیداری وجود نداشت. سن، جنس، اندام غالب، بیماریهای همراه زمینهای در بهبود علایم تاثیر نداشتند.نتیجهگیری: آزادسازی تونل کارپ با دو روش آندوسکوپیک و برش کوچک کف دستی در ماه اول با رضایت بیشتری همراه بود ولی در ماه چهارم بین رضایتمندی سه گروه تفاوتی وجود نداشت.
حمیدرضا اصلانی؛ مهدی ابویی مهریزی؛ امین کریمی؛ زهره زعفرانی
چکیده
پیشزمینه: عضلات روتاتورکاف به عنوان جزء اصلی عملکرد شانه محسوب میشود و پارگی آنها اختلال شایع در عملکرد شانه و علت شایع درد شانه میباشد. هدف این تحقیق ارزیابی نتایج ترمیم آرتروسکوپیک پارگیهای بزرگ و وسیع روتاتورکاف در پیگیری کوتاهمدت بود.مواد و روشها: در این مطالعه ۵۱ بیمار (۴۱ مرد و ۱۰ زن) با میانگین سنی ۴۹ سال (۶۲-۳۸ سال) ...
بیشتر
پیشزمینه: عضلات روتاتورکاف به عنوان جزء اصلی عملکرد شانه محسوب میشود و پارگی آنها اختلال شایع در عملکرد شانه و علت شایع درد شانه میباشد. هدف این تحقیق ارزیابی نتایج ترمیم آرتروسکوپیک پارگیهای بزرگ و وسیع روتاتورکاف در پیگیری کوتاهمدت بود.مواد و روشها: در این مطالعه ۵۱ بیمار (۴۱ مرد و ۱۰ زن) با میانگین سنی ۴۹ سال (۶۲-۳۸ سال) که طی سه سال در دو بیمارستان شهر تهران پارگی بزرگ یا وسیع روتاتورکاف داشتند و با روش آرتروسکوپیک قابل ترمیم بودند، انتخاب شدند. ۱۰بیمار تحقیق را ترک کردند و از بررسی حذف شدند و ۴۱بیمار مورد ارزیابی قرار گرفتند.یافتهها: بیست و هشت بیمار پارگی بزرگ و ۱۳بیمار پارگی وسیع داشتند. میانگین زمان پیگیری پس از عمل ۲۵ماه (۴۸-۱۲ ماه) بود. براساس درجهبندی شانه دانشگاه کالیفرنیا ـ لوسآنجلس (University of California at Los Angeles Shoulder Scale-UCLA)، تعداد ۸۰% بیماران نتیجه نهایی خوب یا عالی داشتند. اگرچه ۵ بیمار براساس درجه بندی UCLA شکست درمان داشتند، 98% بیماران از نتیجه عمل راضی بودند. فقط یک بیمار تحت عمل جراحی مجدد ترمیم روتاتورکاف قرار گرفت. مقایسه نتیجه نهایی پارگی وسیع با کل گروه، تفاوت قابل ملاحظهای را نشان نداد؛ اگرچه تمام نمرات UCLA ر بیماران با پارگی وسیع نسبت به پارگی بزرگ قبل از عمل کمتر بود.نتیجهگیری: ترمیم آرتروسکوپیک پارگیهای وسیع و بزرگ روتاتورکاف نتایج خوب یا عالی قابل مقایسه با نتایج حاصل از ترمیم این پارگیها به روش باز ایجاد میکند.
حمیدرضا اصلانی؛ مهدی ابویی مهریزی؛ زهره زعفرانی
چکیده
پیشزمینه: کیست گانگلیون شایعترین توده مچ دست می باشد که اغلب بیماران با شکایت ضعف و درد در مچ دست مراجعه میکنند. روشهای درمانی متعددی برای کیست گانگلیون وجود دارد که جدیدترین آن برداشتن آرتروسکوپیک است. هدف این گزارش بررسی نتایج کوتاهمدت این روش است.مواد و روشها: در این مطالعه از نوع «بررسی پیاپی موردها» (case series)، تعداد ۱۳بیمار ...
بیشتر
پیشزمینه: کیست گانگلیون شایعترین توده مچ دست می باشد که اغلب بیماران با شکایت ضعف و درد در مچ دست مراجعه میکنند. روشهای درمانی متعددی برای کیست گانگلیون وجود دارد که جدیدترین آن برداشتن آرتروسکوپیک است. هدف این گزارش بررسی نتایج کوتاهمدت این روش است.مواد و روشها: در این مطالعه از نوع «بررسی پیاپی موردها» (case series)، تعداد ۱۳بیمار با کیست گانگلیون پشت مچ دست از آبان ۱۳۸۴ تا مرداد ۱۳۸۶در یک مرکز آموزشی درمانی در تهران تحت برداشتن آرتروسکوپیک قرار گرفتند. ۱۰بیمار زن و 3 بیمار مرد بودند و میانگین سن آنان ۲۹/۸ سال بود. همه بیماران از درد مبهم، تورم و محدودیت حرکات مچ دست شکایت داشتند. سه بیمار قبل از مراجعه برای تأیید تشخیص، تحت امآرآی قرار گرفته بودند و ۴ بیمار نیز قبلاَ تزریق داخل کیست داشتند. میانگین زمان پیگیری ۱۲ماه (۱۹-۷ ماه) بود.یافتهها: دامنه حرکات مچ دست بعد و قبل از عمل مقایسه شدند و بهبود حرکت فقط در خم شدن مچ دست به عقب دیده شد. قدرت گرفتن اجسام بعد از عمل نیز بهطور مشخص نسبت به سمت مقابل بهبود یافت. در هیچیک از موارد ناپایداری اسکافولونیت مشاهده نشد، فقط یک مورد گانگلیون پس از 6 ماه عود کرد و هیچ عارضهای بعد یا حین عمل بهوجود نیامد.نتیجهگیری: گانگلیونکتومی به روش آرتروسکوپیک یک جایگزین مناسب و قابل اعتماد با اسکار کمتر است و نسبت به روش باز قابل قبولتر میباشد.
حمیدرضا اصلانی؛ منوچهر غزاله؛ زهره زعفرانی
چکیده
پیشزمینه: ضایعات کپسولولابرال بالایی شانه در فرد مبتلا باعث درد و ناتوانی میگردد بهطوریکه عملکرد عضو مبتلا را شدیداً تحت تاثیر قرار میدهند. این ضایعات میتوانند به صورت منفرد یا همراه با سایر ضایعات نظیر پارگی روتاتور کاف دیده شوند. علایم درد و بی ثباتی مکرر، نیاز به درمان جراحی و ترمیم این ضایعه پیدا میکنند. هدف از این مطالعه ...
بیشتر
پیشزمینه: ضایعات کپسولولابرال بالایی شانه در فرد مبتلا باعث درد و ناتوانی میگردد بهطوریکه عملکرد عضو مبتلا را شدیداً تحت تاثیر قرار میدهند. این ضایعات میتوانند به صورت منفرد یا همراه با سایر ضایعات نظیر پارگی روتاتور کاف دیده شوند. علایم درد و بی ثباتی مکرر، نیاز به درمان جراحی و ترمیم این ضایعه پیدا میکنند. هدف از این مطالعه بررسی نتایج درمان آرتروسکوپی ضایعات کپسولولابرال بالایی شانه بود.مواد و روشها: در این مطالعه که بهصورت بررسی موردها (case series) از اردیبهشت ۱۳۸۳ تا خرداد ماه ۱۳۸۷ در تهران انجام شد، ۲۹ بیمار (۲۳ مرد و ۶ زن) با میانگین سنی ۲۶ سال (۳۶-۱۹سال) و میانگین زمان پیگیری ۳۱ ماه (۴۷-۱۲ماه) پس از درمان ضایعات لابرال فوقانی شانه توسط آرتروسکوپی، مورد بررسی قرار گرفتند. ۱۳ نفر از آنان ورزشکار بودند. از این تعداد ۷ نفر سابقه ورزش «بالاتر از سطح شانه» (overhead) و ۶ نفر سابقه ورزشهای دیگر را داشتند. این بیماران شامل ۸ بیمار نوع II، ۱۷ بیمار نوع II، سه بیمار نوع III، و یک بیمار نوع IV ضایعه «سلاپ» (SLAP) بودند. در ۷ بیمار پارگی روتاتور کاف بهصورت جزئی وجود داشت. در بیماران نوع I دبریدمان و در نوع II دبریدمان و دکورتیکاسیون لبه گلنویید و بخیه با قلاب، در نوع III دبریدمان و اکسزیون و در نوع IV دبریدمان و ترمیم قلاب تاندون «بایسپس» انجام گردید. سپس بیماران با مقیاس شانه دانشگاه کالیفرنیا ـ لوسآنجلس (University of California-Los Angeles Shoulder Scale) و براساس توان برگشت به سطح فعالیتهای قبلی ارزیابی شدند.یافتهها: درمان جراحی آرتروسکوپیک «سلاپ»، براساس نمره مقیاس «کالیفرنیا»، در ۲۳ نفر رضایت بخش و در ۶ نفر با عدم رضایت همراه بود. ۱۹ نفر به سطح عملکرد قبل از آسیب رسیدند. بهطورکلی امتیازبندی مقیاس شانه «کالیفرنیا» و برگشت به فعالیت با نوع فعالیت ورزشی تناسب داشت و بیمارانی که ورزشهای «بالاتر از سطح شانه» داشتند، امتیاز کمتر و برگشت به سطح فعالیت قبل از آسیب کمتری داشتند.نتیجهگیری: درمان آرتروسکوپیک «سلاپ» شانه در بیشتر بیماران موفق است ولی درمان در بیماران با فعالیتهای «بالاتر از سطح شانه» به اندازه سایر بیماران موفق نمیباشد.
حمیدرضا اصلانی؛ حمید فرخی؛ حامد واحدی؛ منوچهر غزاله
چکیده
پیشزمینه: پارگی روتاتور کاف یکی از بیماریهای شایع شانه بخصوص در افراد میانسال و مسن است و در حال حاضر امآرآی معیار طلایی در تشخیص این ضایعه میباشد. در این بررسی دقت گزارش امآرآی در تشخیص پارگی روتاتور کاف بررسی شد.مواد و روشها: این مطالعه از نوع تحلیلی و بهصورت مقطعی از اردیبهشت ۱۳۸۴ تا بهمن ۱۳۸۵ در دو بیمارستان شهر تهران ...
بیشتر
پیشزمینه: پارگی روتاتور کاف یکی از بیماریهای شایع شانه بخصوص در افراد میانسال و مسن است و در حال حاضر امآرآی معیار طلایی در تشخیص این ضایعه میباشد. در این بررسی دقت گزارش امآرآی در تشخیص پارگی روتاتور کاف بررسی شد.مواد و روشها: این مطالعه از نوع تحلیلی و بهصورت مقطعی از اردیبهشت ۱۳۸۴ تا بهمن ۱۳۸۵ در دو بیمارستان شهر تهران انجام شد. ۵۰ بیمار (۲۷ مرد و ۲۳ زن) با تشخیص پارگی روتاتورکاف و همراه داشتن گزارش امآرآی تحت آرتروسکوپی قرار گرفتند. میانگین سنی بیماران ۵۱/۲۶ سال (۸۷-۲۶ سال) بود. حساسیت، ویژگی، ارزش اخباری مثبت و ارزش اخباری منفی امآرآی با آرتروسکوپی بهعنوان تست استاندارد مقایسه و محاسبه گردید.یافتهها: در مجموع حساسیت، ویژگی، ارزش اخباری مثبت، ارزش اخباری منفی و دقت تشخیصی امآرآی ۹۷/۴% ، ۴۵/۴% ، ۸۶/۳%، ۸۳/۳% و ۸۴% بود. این مقادیر در پارگی روتاتور کاف کامل به ترتیب ۸۳/۹% ، ۷۸/۹% ، ۸۶/۷% ، ۷۵% و ۸۲% ؛ و در پارگی ناکامل روتاتور کاف ۵۰% ، ۷۶/۲%، ۲۸/۶% ، ۸۸/۹% و ۷۰% برآورد شدند.نتیجهگیری: اگر چه امآرآی در پارگی کامل روتاتور کاف قابل اطمینان است، ولی در تشخیص پارگی ناکامل هم از جهت وجود یا عدم وجود و هم از جهت نوع پارگی قابل اطمینان نمیباشد و بایستی با علایم بالینی بیماری مقایسه گردد.
حمیدرضا اصلانی؛ حمید فرخی
چکیده
پیشزمینه: علیرغم آنکه عضله ساباسکپولاریس بزرگترین عضله روتاتور کاف است، کارکرد ضایعات و درمان آن کمتر مورد توجه قرار گرفته و اغلب بر ترمیم باز تاکید شده است. ولی اخیرا مطالعات معدودی ترمیم آرتروسکوپیک عضله ساباسکاپولاریس را مورد توجه قرار دادهاند. در این مطالعه هدف بررسی نتایج کوتاهمدت ترمیم آرتروسکوپی بیماران دچار پارگی ...
بیشتر
پیشزمینه: علیرغم آنکه عضله ساباسکپولاریس بزرگترین عضله روتاتور کاف است، کارکرد ضایعات و درمان آن کمتر مورد توجه قرار گرفته و اغلب بر ترمیم باز تاکید شده است. ولی اخیرا مطالعات معدودی ترمیم آرتروسکوپیک عضله ساباسکاپولاریس را مورد توجه قرار دادهاند. در این مطالعه هدف بررسی نتایج کوتاهمدت ترمیم آرتروسکوپی بیماران دچار پارگی ساباسکاپولاریس به دو صورت ایزوله و همراه با ضایعات دیگر بود.مواد و روشها: مطالعه بهصورت آیندهنگر در چهار بیمارستان شهر تهران در طی ۱۵ ماه (از بهمن ۸۴ تا فروردین ۸۶) انجام شد. در این مطالعه ۱۰ بیمار (۸ مرد و ۲ زن) دچار پارگی ساباسکاپولاریس، تحت عمل جراحی ترمیم آرتروسکوپی قرار گرفتند. کارکرد شانه قبل و بعد از عمل و بعد از برنامه مشخص بازتوانی هر سه ماه یکبار با درجهبندی شانه دانشگاه کالیفرنیا – لوسآنجلس (UCLA) ارزیابی شد.یافتهها: از ۱۰ بیمار، ۴ نفر به مدت ۱۲ ماه و ۶ بیمار به مدت ۶ ماه پیگیری شدند. میانگین سنی بیماران ۴۹/۷ سال و میانگین تأخیر در درمان از زمان شروع علایم ۲۳/۵ ماه بود. میانگین نمره UCLA و شاخص درد قبل از عمل به ترتیب ۸/۸ و ۱/۷۵ بود که بعد از عمل به ۳۰/۶ و ۹ افزایش یافت. بین میانگین هر دو نمره قبل و بعد از عمل تفاوت معنی داری وجود داشت.نتیجهگیری: با توجه به اختلاف معنیدار این دو اندازهگیری، ترمیم آرتروسکوپیک ساب اسکاپولاریس میتواند بهعنوان یک روش مفید مورد توجه قرار گیرد.
حمیدرضا اصلانی؛ حامد واحدی
چکیده
پیشزمینه: پارگی کامل روتاتور کاف از مشکلات نسبتاً شایع شانه بخصوص در سنین بالا محسوب میگردد که با توجه به میزان پارگی و شرایط بیمار درمانهای متفاوتی را می طلبد. جراحی، یکی از مهمترین روشهای درمانی میباشد که به دو روش آرتروسکوپی و باز انجام میشود. در این مطالعه نتایج ترمیم آرتروسکوپی گزارش شده است.مواد و روشها: مطالعه به ...
بیشتر
پیشزمینه: پارگی کامل روتاتور کاف از مشکلات نسبتاً شایع شانه بخصوص در سنین بالا محسوب میگردد که با توجه به میزان پارگی و شرایط بیمار درمانهای متفاوتی را می طلبد. جراحی، یکی از مهمترین روشهای درمانی میباشد که به دو روش آرتروسکوپی و باز انجام میشود. در این مطالعه نتایج ترمیم آرتروسکوپی گزارش شده است.مواد و روشها: مطالعه به صورت مقطعی در سه بیمارستان تهران از دی ۱۳۸۲ تا مردادد ۱۳۸۵ انجام شد. از میان ۱۸۳ بیمار (۵۶ مرد، ۳۳ زن) که در یک فاصله زمانی یک سال به دلیل آسیب روتاتور کاف شانه تحت عمل جراحی آرتروسکوپی قرار گرفته بودند، 107 بیمار که پارگی کامل داشته و حداقل یک سال پیگیری داشتند مورد مطالعه قرار گرفتند. از این میان فقط ۸۹ نفر برای مصاحبه و معاینه مراجعه نمودند. این بیماران همگی بر مبنای درجهبندی شانه دانشگاه کالیفرنیا ـ لوسآنجلس (UCLA) قبل و حداقل یک سال پس از عمل ارزیابی شدند. در ۸۳ بیمار آکرومیوپلاستی انجام شد.یافتهها: میانگین سن بیماران ۵۳/۲ سال (۳۲-۷۱)، میانگین نمره UCLA قبل از جراحی ۱۱/۳ و در پیگیری ۳۱/۴ بود. در ۸۳ بیمار آکرومیوپلاستی انجام شد. طبق معیار UCLA، در 11 بیمار نتایج عالی، ۶۲ خوب، 11 ضعیف و در 5 بیمار بد بودند. سن ۹ بیمار از ۱۱ بیمار با نتایج عالی زیر ۵۵ سال بود. از بیمارانی که نتایج خوب داشتند، ۳۴ بیمار زیر ۵۵ سال و ۶۳ بیمار زیر ۶۰ سال؛ و از ۱۶ بیماری که نتایج ضعیف داشتند، ۱۳ بیمار بالای ۶۰ سال بودند.نتیجهگیری: در ترمیم آرتروسکوپی پارگی کامل روتاتور کاف، در پیگیری یک ساله بهبودی قابل ملاحظهای در معیار UCLA مشاهده خواهد شد که نتایج در سنین پایینتر بهتر است.
حمیدرضا اصلانی؛ حامد واحدی
چکیده
پیشزمینه: شکستگی یکطرفه استخوانهای ساق و ران یا «زانوی شناور» (floating knee) عموما به دلیل ترومای با انرژی بالا اتفاق میافتد که به نظر میرسد با توجه به مکانیسم و شدت ضایعه احتمال آسیب همزمان در مفصل زانو وجود دارد. در این مطالعه آسیبهای زانو در بیماران با شکستگی خارج مفصلی مورد ارزیابی قرار گرفت.مواد و روشها: در این مطالعه از ...
بیشتر
پیشزمینه: شکستگی یکطرفه استخوانهای ساق و ران یا «زانوی شناور» (floating knee) عموما به دلیل ترومای با انرژی بالا اتفاق میافتد که به نظر میرسد با توجه به مکانیسم و شدت ضایعه احتمال آسیب همزمان در مفصل زانو وجود دارد. در این مطالعه آسیبهای زانو در بیماران با شکستگی خارج مفصلی مورد ارزیابی قرار گرفت.مواد و روشها: در این مطالعه از ۷۶ بیماری که در فاصله ۳/۵ سال از فروردین ۱۳۸۱تا مهر ۱۳۸۴با تشخیص زانوی شناور در یک مرکز درمانی تهران تحت درمان قرار گرفته بودند، ۶۱ بیمار وارد مطالعه شدند. ملاکهای ورود عبارت بودند از: ۱) شکستگی خارج مفصلی فمور و هر دو استخوان تیبیا و فیبولا در یک اندام تحتانی؛ ۲) درمان شکستگیهای بیمار با فیکس شدن داخلی با میله یا پلاک؛ ۳) نداشتن هیچگونه سابقهای از مشکلات زانو. پس از ثابت نمودن شکستگیها، در همه بیماران معاینه کامل زانو زیر بیهوشی توسط متخصص ارتوپدی و دستیار ارشد بهعمل آمد و نتایج ثبت گردید.یافتهها: میانگین سن بیماران ۲۹/۳ سال (۴۶-۱۸) ۵۷ بیمار مرد و ۴ بیمار زن بودند. از ۶۱بیمار، در ۵بیمار تست «پیووت» (Pivot) و «لاکمن»(Lachman) مثبت و در ۳ بیمار تست «کشویی پشتی» (Posterior Drawer) مثبت بود. همچنین ۹ بیمار بیثباتی در والگوس و ۶ بیمار در واروس داشتند. پس از ۹ ماه پیگیری ۱۹ بیمار از درد زانو شکایت داشتند که در امآرآی به عمل آمده از ۱۶ بیمار، ۱۳ بیمار پارگی منیسک داشتند.نتیجهگیری: در تعداد قابل ملاحظهای از بیماران مبتلا به زانوی شناور به طور همزمان آسیبهای متعددی در زانو وجود دارند که با معاینه دقیق بیماران زیر بیهوشی، پس از ثابت نمودن شکستگیها و بررسیهای بیشتر میتوان این ضایعات را تشخیص و درمان نمود.